آموزش و پرورش از ایفای نقش در نتایج استخدام ها کنار کشید

 

به گزارش تیزلند، به نقل از خبرگزاری مشرق، محمد حسین کفراشی مدیرکل دفتر شاهد و امور ایثارگران وزارت آموزش و پرورش در خصوص سهمیه خانواده شاهد و همچنین ایثارگران در آزمون استخدامی آموزش و پرورش اظهار داشت: این سهمیه امسال برای خانواده شاهد و ایثارگران 3 هزار نفر است و همه افرادی که در آزمون شرکت کرده اند قبول نشدند.

وی افزود: افرادی که در آزمون استخدامی آموزش و پرورش پذیرفته شده اند از رتبه های علمی بالاتری برخوردار هستند.

مدیرکل دفتر شاهد و امور ایثارگران وزارت آموزش و پرورش گفت: در صورتی که فردی از نتایج آزمون خود ناراضی است، باید به سازمان سنجش مراجعه کند چرا که نحوه برگزاری و پذیرفته شدن در آزمون مذکور زیر نظر سازمان سنجش است و آموزش و پرورش دخالتی ندارد.

کفراشی در ادامه از برگزاری جشنواره بزرگ ایثار خبر داد و گفت: این جشنواره برای تشویق دانش آموزان و دانشجویان در بخش آموزشی و پرورش با همکاری آموزش و پرورش، بنیاد شهید، وزارت علوم، وزارت بهداشت و دانشگاه آزاد در اسفند ماه برگزار می شود.

وی بیان داشت: در این جشنواره قرار است از دانش آموزان و دانشجویانی که فعالیت های ویژه ی علمی و پژوهشی دارند تجلیل شود.

منبع دریافت این مطلب : خبرگزاری مشرق

در نقد پولی سازی آموزش و پرورش

ماهنامه صنعت و توسعه - مهدی بهلولی، عضو کانون صنفی معلمان تهران: اگر هدف، بهسازی کلی آموزش و پرورش یک کشور باشد، راه و روش آن خصوصی سازی یا پولی سازی آموزش و پرورش نیست. پولی سازی آموزش و پرورش به دنبال تحمیل الگوهای – کامیاب یا ناکامیاب – بازار بر آموزش و پرورش است ام به قرینه تجربه های جهانی جنبش بهسازی بازار – بنیاد آموزش و پرورش، می توان پذیرفت که الگوهای بازار – بنیاد در آموزش و پرورش کارساز نیستند و به بهبود کیفی آموزش و پرورش نمی انجامند.

اینکه یک یا چند مدرسه در سطح یک شهر، با گذاشتن آزمون ورودی و جذب دانش آموزان «خوب»، نمره ها و رتبه بندی آزمونی بالا تحویل دهد معنایش این نیست که راه بهسازی آموزش و پرورش پدیدار و کشف شده است. پولی سازی آموزش و پرورش بر بنیاد ایجاد رقابت میان دانش آموزان، آموزگاران و مدرسه ها و امکان گزینش مدرسه به پدر – مادر دانش آموز پیش می رود و این دو بنیاد در بهسازی آموزش و پرورش در سطح یک کشور، ناتوان از بهسازی آموزش و پرورش اند.

آموزشی کیفی – با تعریف و شاخص هایی کیفی همچون پرورش شهروند آشنا به حقوق بشر، آشنا به حقوق و وظیفه های شهروندی، سنجش گر و اخلاقی – در فضای رقابت انجام نمی گیرد. فضای رقابت می تواند نمره های آزمونی بالاتر پدید آورد اما نمی تواند شهروند شایسته پرورش دهد. و به ویژه نباید فراموش کرد که آموزش و پرورش به دنبال ارائه یک دوره آموزشی عمومی است که پایه گذاری بنیادهای اندیشگی و اخلاقی استوار در وجود دانش آموز را پی می گیرد و نه شقه شقه کردن جامعه را.

«هر چقدر پول بدهی آش می خوری» به هیچ رو، بنیاد درستی برای «آموزش و پرورش» و پرورش شهروندان آینده یک جامعه نیست و این سخنی است که شمار چشمگیری از منتقدان آموزشی جهانی آموزش و پرورش – که به هیچ رو رویکرد چپ و ایدئولوژیک هم ندارند – به آن اشاره کرده اند. «پنجاه افسانه و دروغی که مدرسه های دولتی آمریکا را تهدید می کنند» عنوان یکی از کتاب هایی است که در سال 2014 در آمریکا منتشر شد.

نویسندگان این کتاب، دیوید برلینر و جین گلاس هستند که هر دو استاد دانشگاه هستند و به همراه 21 تن از دانشجوین دوره های دکترای خود، آن را به نگارش در آورده اند. عنوان دومین افسانه ای که در این کتاب مطرح و نقد شده، این است: «مدرسه های خصوصی از مدرسه های دولتی بهترند».

نویسندگان کتاب، برای اثبات دیدگاه های خود استدلال های گوناگونی آورده اند اما در پایان این بخش از کتاب، سخنان خود را چنین جمع بندی کرده اند: «با اینکه دانش آموزان مدرسه های خصوصی از نظر آموزشی از دانش آموزان با پیشینه خانوادگی همانند در مدرسه های دولتی،عملکرد بهتری ندارند، درک و حساسیت پدر – مادران درباره زمینه های دیگر زندگی مدرسه ای، خانواده های برخوردار را به گزینش مدرسه های خصوصی، و در نهایت، افزایش جداسازی نژادی/قومی و اجتماعی – اقتصادی وا می دارد.

این روند پیوسته، به بهبود فرصت های آموزشی دانش آموزان با درآمد متوسط و پایین – یعنی همان «رها شدگان» در مدرسه های دولتی – کمکی نخواهد کرد. افزون بر این، دانش آموزان ثروتمندتر را از گروه های گوناگون فقیرتر جدا می سازد و هدف های جامعه دموکراتیک را نابود می کند. جامعه هنگامی شکوفا می شود که در طبقه، نژاد، و مرزهای قومی، یکپارچگی وجود داشته باشد.

«پاسی سالبرگ، اندیشه ور سرشناس آموزشی فنلاند و نویسنده کتاب ارزنده «درس های فنلاندی» در یادداشتی در سال 2015 می نویسد: «این استدلال که راه حل های بازار – بنیاد، کیفیت آموزش مدرسه ای را بهبود می بخشند استخر رو به گسترش داده های سنجش پذیر جهانی و پژوهش های آکادمیک درباره پداگوژی [آموزشگر] خوب، بهبود مدرسه و سیستم های آموزشی با عملکرد بالا را نادیده می گیرد. سازمان همکاری اقتصادی و توسعه (OECD) که هماهنگ کننده پژوهش های مهم آزمون های جهانی پیزا (PISA) است این نکته را آشکار می سازد. این سازمان در تازه ترین گزارش خود از آزمون های پیزای 2012 به 4 نکته مهم زیر اشاره می کند:

1. امکان گزینش مدرسه برای پدر – مادران، و رقابت میان مدرسه ها به هنگام ثبت نام، اثری در عملکرد بهتر سیستم ندارد.

2. خود رهبری مدرسه ها، در جریان برنامه درسی و ارزشیابی ها، در بهبود عملکرد آنها اثر می گذارد.

3. درصد دانش آموزان ثبت نام شده در مدرسه های خصوصی، ربطی به کیفیت کلی سیستم ندارد.

4. رایانه ها، نتایج دانش آموزان را بهبود نمی بخشند. این شواهد از سراسر کشورهای OECD، نشان می دهند که سیاست های آموزشی بازار – بنیاد، بهترین راه بهبود عملکرد آموزشی یک کشور نیست. نتیجه همانند، در پژوهش درباره کشورهای آمریکا، شیلی، استرالیا و سوئد تکرار می شود. در این کشورها راه حل های بازار، برای بهسازی های مدرسه، در مقیاسی بزرگ تجربه شده اند.»

دایان راویچ، تاریخدان آموزشی سرشناس آمریکایی و نویسنده چند کتاب پرفروش و معروف درباره آموزش و پرورش، خصوصی سازی را روندی می بیند که آموزش و پرورش را از فراگیر بودن و پرداختن به همه جنبه های پرورش دانش آموز، دور می سازد و آن را تنها معطوف به آزمون و نتیجه آزمون ها می سازد.

راویچ در یکی از نوشته های خود در روزنامه لس آنجلس تایمز در سال 2010 با عنوان «خصوصی سازی آموزش و پرورش زیان بخش است» نوشت: «مدرسه هنگامی بهتر کار می کند که آموزگاران با همکاری یکدیگر، دانش آموزان شان را یاری نمایند و برای رسیدن به هدف های مشترک بکوشند، نه هنگامی که برای نمره بالاتر و پاداش بیشتر با یکدیگر رقابت کنند. دولت اوباما، از خصوصی سازی آموزش و پرورش آمریکا پشتیبانی می کند و تیشه به ریشه حرفه آموزش می زند.»

استفن جی بال و دبره یودل، دو تن از استادان دانشگاه لندن نیز در سال 2007، پژوهشی را درباره روند خصوصی سازی مدرسه های دولتی در سراسر جهان و پیامدهای آن انجام دادند. آنان این پژوهش را «خصوصی سازی پنهانی مدرسه های دولتی» نامیدند. از جمله پیامدهای خصوصی سازی آموزش و پرورش که در پژوهش آنها آمده، می توان به این موارد اشاره نمود:

1. دو دسته شدن مدرسه ها؛ مدرسه های خوب و مدرسه های پس مانده شده. مدرسه های خوب، متقاضی زیاد خواهند داشت و می توانند به گزینش دانش آموزان دست بزنند اما مدرسه های پس مانده، بی آن که ورشکسته شوند در شرایط امکانات مالی ضعیف، دشواری در جذب دانش آموزان و آموزگاران و عملکرد ضعیف، به کار خود ادامه خواهند داد. یعنی در واقع، برخلاف هواداران خصوصی سازی، این سیاست در آموزش و پرورش به ایجاد رقابت و ورشکستگی نمی انجامد.

2. خصوصی سازی با خود، پای نقش ها و رابطه های تازه ای را به درون آموزش و پرورش باز می کند که به سپهر اخلاقی آموزش آسیب می رسانند: مشتری، مصرف کننده، رقیب، مدیریت کننده، مدیریت شونده، پیمانکار، ارزیاب، بازرس، کنترل گر، خصوصی سازی نقش ها، وابستگی ها و پیوندهایی را بیرون می گذارد – یا به حاشیه می راند – که اعتماد را می ساختند.

3. خصوصی سازی اخلاق رقابت را جایگزین اخلاق خدمت می سازد؛ همان روندی که ریچارد سنت «فرسایش منش» (comosion of character) می نامند.

4. آموزگار به یک تکنسین تبدیل می شود. در فضای رقابت، اجتماعی بودن زندگی مدرسه ای افت می نماید و روابط حرفه ای، فردی می شوند، چرا که فرصت ها برای همبستگی ها و گفتمان حرفه ای کاهش می یابد.

5. خصوصی سازی به گسترش بازارهای محلی بر اساس ارزش مادی دانش آموزان می انجامد.

در پیوند با خصوصی سازی و پیامدهای آن، همچنین دکتر محمدرضا سرکار آرانی و دکتر عباس معدن دار آرانی در کتاب «آموزش و توسعه» آورده اند: «خصوصی سازی باعث حل همه مشکلات اجتماعی حوزه آموزش نمی شود. گرچه بعضی از سیاست های اصلاحی باعث شده که مدارس کاراتر شده و حق انتخاب والدین افزایش یابد ولی بدیهی است که نابرابری های اجتماعی نیز می تواند از این طریق تشدید شود.

از یک سو، مدارس علاقه مند هستند که دانش آموزان باهوش، پر انگیزه و توانا را جذب کنند، چرا که این فراگیران باعث می شوند عملکرد مدرسه بهتر جلوه کند و در جذب مشتریان بعدی موثر افتد و از سوی دیگر، دانش آموزان فقیر توان ثبت نام در مدارس خصوصی معروف را ندارند چرا که هم باید شهریه زیادی بپردازند و هم عملکرد آموزشی آنان، شهرت اجتماعی مدرسه را خیلی تقویت نمی کند.

به نظر می رسد که گسترش روند خصوصی سازی تعارضی بین حقوق شهروندی و حقوق مصرف کننده ایجاد می کند. حقوق شهروندی بر این امر اتکا دارد که همه افراد در دسترس به حقوق اجتماعی همچون حق آموزش یا بهداشت برابر هستند و لذا گسترش روند خصوصی سازی آموزش، باعث نادیده گرفتن حق برابر افراد در دسترس یکسان به مدارس پیشرو می شود.

از سوی دیگر، حقوق مصرف کننده این حق را به افراد می دهد که در مقابل پرداخت پول بیشتر به کالایی که عرضه آن محدود است دسترسی پیدا کنند (و نباید فراموش کرد که آموزش نیز کالایی است همچون سایر کالاها که با درجات متفاوتی از کیفیت و کمیت ارائه می شود.) پس بر بازار مبتنی بر اقتصاد آزاد، کسانی می توانند بیشتر به آن دسترسی داشته باشند که بتوانند پول بیشتری بپردازند.

پژوهشی که در دانشگاه بیرمنگام انجام شده نشان می دهد که مفهوم حق مصرف کننده لزوما آن گونه که در سایر بخش های مصرفی مطرح است، در مورد آموزش صادق نیست.

یافته های این پژوهش نشان می د هد که گرچه سیاست های خصوصی سازی باعث افزایش استفاده بهینه از منابع آموزشی شده است ولی تاثیر چندانی بر فرآیند آموزش و یادگیری و افزایش استانداردهای آموزشی نگذاشته است. از سوی دیگر، به تعبیر بارتلت، روند خصوصی سازی آموزش، حتی حق مصرف کننده را نیز تامین نمی کند چرا که تعداد مدارس با کیفیت، کم و ظرفیت پذیرش دانش آموزان در آنها اندک است و بسیاری از والدین که پول هم دارند، موفق نمی شوند فرزندان خود را در مدارس مشهور ثبت نام کنند.

در نقد پولی سازی آموزش و پرورش

به علاوه پژوهش لووسس و هاردمن نشان می دهد که حتی در بسیاری از کشورهای پیشرفته، والدین تمایل چندانی به حضور مستمر و فعال در مدرسه نداشته و بیشتر مایل هستند که شوراهای محلی این وظیفه را به عهده بگیرند. این امر باعث شد که برای نمونه در انگلستان و در دوره تونی بلر از تاکید افراطی بر حق مصرف کننده، یعنی والدین، کاسته و راهبردهای متعادل تری اتخاذ شو د.

همانگونه که بارتلت تاکید می کند، سیاست تجاری کردن آموزش، صرف نظر از فایده رسانی به بخش خصوصی فعال در بازار، نتوانسته است چندان باعث ارتقا و اعتلای استانداردهای آموزشی شود. آنچه بیشتر مشاهده می شود، ظاهرسازی برای جذب بیشتر والدین است.»

«آموزش جهانی «EI» (Ejucation International)، تشکل و نهاد جهانی متشکل از حدود 400 نهاد صنفی – آموزشی است و کشورهای جهان که حدود 32 میلیون آموزگار و دست اندرکار آموزش و پرورش را در سراسر جهان نمایندگی می کنند، در گزارش سال 2004 خود درباره خصوصی سازی آموزش و پرورش چنین آورد: «در توجیه خصوصی سازی در آموزش، کمابیش گفته می شود که مدرسه های خصوصی با هزینه ای کمتر از مدرسه های دولتی، کار بهتری را ارائه می دهند.»

بیشتر «استدلال های» پشتیبانان این دیدگاه، با این پرسش اساسی روبرو هستند که اغلب، نام نویسی دانش آموزان برای مدرسه های خصوصی و دولتی، به کلی متفاوت است در حالی که مدرسه های دولتی ناگزیر به پذیرش همه کودکان هستند، مدرسه های خصوصی می توانند دانش آموزان را گلچین کنند. مدرسه های خصوصی، که سنت وار، شاگردانی با موفقیت تحصیلی برتری پرورانده اند اغلب از امکانات بهتر و آموزگارانی که بهتر آموزش دیده و بیشتر دستمزد می گیرند، برخوردارند. این مدرسه ها، بیشتر گرایش دارند که دانش آموزانی را جذب کنند که سطح اجتماعی – اقتصادی خانوادگی بالاتری دارند و از منطقه های شهری یا نیمه شهری هستند.

در شیلی که دولت سامانه آموزشی را تمرکززدایی و خصوصی کرد و سامانه ای با بن های آموزشی [یا کوپن های آموزشی، همان طرح میلتون فریدمن] راه اندازی کرد، موفقیت تحصیلی دانش آموزان در ریاضیات و زبان اسپانیایی، در طول دهه 80 میلادی با آزمون هایی ملی، ارزیابی شد. نتیجه این بود که بازسازی های آموزشی، به نابرابری های بزرگ تر انجامیده است. بدون اینکه به بهبود کیفیت همه جانبه یاری رسانده باشد.

در گفتگوهای میان آموزگاران و در درون سازمان های صنفی آنها، نگرش نیرومندی دیده می شود که آموزش و پرورش، کنشی بی همتاست و نسبت میان دانش آموز و آموزگار، نمی تواند به خریدار و فروشنده فرو کاسته شود. نگاهی به تاریخ هم نشان می دهد که آموزگاران بزرگ، هرگز خود را همچون فروشنده کالای آموزش نمی نگریسته اند.

بی گمان سقراط، خود را همچون فروشنده آموزش به شاگردانش نمی شمرده بلکه آموزش را کنش – واکنشی میان آموزگار و دانش آموز می دیده که به ردش هر دو طرف کمک می کند. به آموزش و پرورش کیفی، نباید همچون جریانی مصرفی نگریست. آموزش و پرورش کیفی، فرآیند کنش – واکنش میان آموزگاران و دانش آموزان است.»

باری این نگارنده هم اکنون چندین سال است که ادبیات جهانی پولی سازی آموزش و پرورش را دنبال می کند و با ارزیابی های منفی، شمار زیادی از اندیشه وران آموزشی جهانی آشناست. روی هم رفته می توانم بگویم که رویکرد پولی سازی در بهسازی آموزش و پرورش در بهترین حالت، یک بی راهه است اما شوربختانه برنامه خصوصی سازی آموزش، توجهی به نمونه های ناکام بهسازی های آموزشی بازار – بنیاد ندارد و مشغول پیش بردن طرح های خود است.

منبع دریافت این مطلب : برترین ها

وزیر آموزش و پرورش: شکل و ظاهر مدارس باید تغییر کنند

به گزارش تیزلند، به نقل از خبرگزاری خبرآنلاین، فخرالدین دانش آشتیانی در آیین تودیع و معارفه رئیس سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور، اظهارکرد: قدم های خوبی در سال های اخیر در زمینه نوسازی مدارس برداشته شده که جای تشکر دارد، اما امیدوارم روزی برسد که تمامی فضاهای آموزشی ما استاندارد و مطلوب باشد.

وی با اشاره به این مطلب که مشارکت مالی مهم نیست،‌ افزود: آنچه مهم است، نگرش خیرین است و این نگرش و رویکرد خیر است که دارای ارزش معنوی است .

وزیرآموزش وپرورش گفت: کار سازمان نوسازی، مایه مباهات است و ارزش باقیات الصالحات دارد به ویژه برای کسانی که به طور مستقیم کار عمرانی انجام می دهند .

وی عنوان کرد: امیدوارم زمانی فرا برسد که درکشور، پایان فضاهای آموزشی نامطلوب را جشن بگیریم و معتقدم تعامل آموزش و پرورش با مردم و همکاری خیرین این روز را در تاریخ آموزش و پرورش رقم خواهد زد.

دانش آشتیانی افزود: اولین مسئله ای که در رویکرد جدید به آن توجه می کنیم، ایجاد محیط آموزشی با نشاط برای دانش آموزان است تا فرآیند یادگیری بهتر صورت گیرد و دانش آموز در مدرسه احساس نشاط و شادابی کند.

وی با تاکید بر اجرای عدالت آموزشی یادآور شد: شاخص سرانه در مناطق محروم را افزایش خواهیم داد و در مرحله بعد تلاش داریم، همه شاخص ها را به حد مطلوب برسانیم.

دانش آشتیانی، کیفیت معماری مدارس را در تربیت دانش آموزان موثردانست و بیان کرد: با همکاری و همفکری اعضای هیئت علمی دانشگاه ها، معماری جدیدی را برای احداث فضاهای آموزشی ترسیم خواهیم کرد.

وزیرآموزش و پرورش گفت: فضاهای آموزشی کنونی باید تغییر کند و در رویکرد جدید نظام تعلیم و تربیت، نیازمند تغییر در شکل و ظاهر مدارس هستیم.

دانش آشتیانی افزود: خیرین را جزئی از مجموعه خود می دانیم و تلاش می کنیم از ظرفیت آنها استفاده کنیم و با مشارکت آن ها طرح های عمرانی را اجرا کنیم.

گفتنی است؛ دراین مراسم دکتر دانش آشتیانی حکم انتصاب محمد تقی نظرپور به سمت رئیس سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور را به وی اعطا و از زحمات چندین ساله مرتضی رئیسی تقدیرکرد.

معماری مدارس باید متناسب با اقتضائات سنی دانش آموزان باشد

محمدتقی نظرپور در مراسم معارفه خود به عنوان رئیس جدید سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور که با حضور وزیر آموزش و پرورش برگزار شد، اظهارکرد: کارهای زیادی در سازمان نوسازی انجام شده اما تلاش می کنیم، مسیر نوسازی مدارس را هموار کنیم و راه های نرفته را بپیماییم.

وی افزود: در توسعه فضاهای آموزشی، مناطق محروم در اولویت قرار دارند و تلاش می کنیم، سرانه این مناطق افزایش یابد.

نظر پور با اشاره به این نکته که فضاهای آموزشی باید فضاهای مفیدی باشند، بیان کرد: نسل آینده در این فضاهای آموزشی رشد می کند، پس اگر تلاش کنیم فضاهای مطلوبی بسازیم، جایگاه آموزش و پرورش را ارتقا داده ایم .

رئیس سازمان نوسازی،‌ توسعه و تجهیز مدارس کشور گفت: معماری هر مدرسه باید متناسب با اقتضائات سنی دانش آموزان باشد و در ساخت مدارس باید به ویژگی های روحی و روانی دانش آموزان توجه شود.

وی افزود: البته فضای مدرسه، زمانی در فرآیند تعلیم و تربیت موثر است که معلمان نیز به جای روش های سنتی در امر تدریس از روش های نوین استفاده کنند .

منبع دریافت این مطلب : خبر آنلاین

کلاس آنلاین مشاوره - راهنمای انتخاب مدرسه مناسب

راهنمای انتخاب مدرسه مناسب 

در این کلاس آنلاین دکتر کاوه درباره این موضوعات صحبت خواهند کرد:

*اگر مدرسه ای عنوان تیزهوشان یا نمونه دولتی یا غیر انتفاعی داشته باشد به معنی عملکرد خوب آن مدرسه است؟

*چه شاخص هایی را برای شناخت مدرسه خوب باید در نظر بگیریم؟

*آیا رشته های تحصیلی متفاوت (تجربی-ریاضی-انسانی و هنر) در مدارس مختلف کیفیت متفاوتی دارند؟

*چه مرجعی مدرسه خوب را تعیین می کند (آموزش پرورش؟ نتایج کنکور؟ خانواده ها؟)

*آیا ملاک قابل اطمینانی برای انتخاب مدرسه وجود دارد؟

کلاس به صورت آنلاین برگزار می شود. در صورت عدم شرکت در کلاس ویدئوی کلاس برای شما ایمیل خواهد شد.

همچنین در پایان جلسه به سوالات ارسالی شما که تا چهارشنبه 15 دی 95 به ایمیل [e-mail] و یا شماره تلگرام 09031002046 ارسال شده باشد پاسخ داده می شود. 

 زمان : پنجشنبه 16 دی ساعت 11-12

برای ثبت نام درکلاس آنلاین راهنمای انتخاب مدرسه مناسب اینجا کلیک کنید.

دکتر محمد کاوه

محمد کاوه از سال 1376 به شکل تخصصی در زمینه آموزش و به ویژه آموزش نخبگان مطالعه می کند.

سال ها در دبیرستان علامه حلی تهران معلم، مشاور و معاون آموزشی بوده است.

فرایند های استعداد یابی و کشف توانمندی های مهارتی و تحصیلی، ترسیم نقشه های موفقیت تحصیلی و شغلی و همچنین روانشناسی آموزش و یادگیری از موضوعات مورد علاقه اوست.