برنامه آموزشی “آمیزش فرنگها” در استرالیا
استرالیا یکی از متنوع ترین مجموعه های قومیت های مختلف را در خود جای داده است. اما تبعیض علیه قومیت های بومی استرالیا تاریخچه ای طولانی دارد. به آنجا خواهیم رفت تا ببینیم از یک روز فرو رفتن در قالب فرهنگی دیگر چه چیزهایی می توان یاد گرفت.
در سالهای آخر دهه 1990میلادی استرالیا به سرعت تغییر کرد و مهاجران تازه وارد، از چین و هند و ویتنام به این کشور آمدند. در کنار این فرهنگهای جدید، فرهنگ بومیان استرالیا، یکی از قدیمی ترین فرهنگ های زنده جهان، بدنبال رهیافتی برای باززایی و نشان دادن اهمیت خود بود. برنامه های موسوم به کشف تنوع و طرح آمیزش فرهنگها در مدارس سراسر استرالیا، فرهنگ قدیمی این کشور را با فرهنگ جدید پیوند می دهد و به دانش آموزان زندگی در جامعه ای هماهنگ تر را یاد می دهد.
آلن هریس از بومیان استرالیا است. وی به همراه پسرانش تریستان و آزا پانزده سال است که برنامه “آمیزش فرهنگها” را به اجرا در آورده اند. این برنامه ها هم زندگی خانوادگی آنها را تغییر داده و هم زندگی بسیاری از جوانان استرالیایی را که اکنون به نقش بومیان استرالیا در فرهنگ امروز کشورشان آگاه هستند و به آن احترام می گذارند.
پیتر مسافریادیس، مدیر نوآوری طرح آموزشی “آمیزش فرهنگها” می گوید:«وقتی با سنت ها و فرهنگ های دیگر آشنا می شوید، خود را در جهانی وسیع تر می بینید و به تدریج ارزش و اهمیت فرهنگ های دیگر را درک خواهید کرد.»
با برنامه “آمیزش فرهنگها” دانش آموزان استرالیایی هم ارزش فرهنگهای دیگر را می شناسند و هم کشور و تاریخ استرالیا، و آن چه استرالیا امروز را می سازد، بهتر درک می کنند. آلن هریس در اینباره می گوید: «بدون برنامه “آمیزش فرهنگها” این کارها از ما بر نمی آمد و نمی توانستیم به رویایمان دست پیدا کنیم. این رویا که همه استرالیایی ها احساس کنند یک ملت هستند و توانشان در یکی بودن است.»
بلژیک؛ آموزش درک تفاوتهای فرهنگی در مهدکودک
تهدید تروریسم نگرانی نسبت به تضادهای فرهنگی را در بلژیک بیشتر کرده است. اما مهد کودکی در یکی از محله های چندفرهنگی این کشور، نمونه مثبتی است برای تبلیغ پذیرش تنوع فرهنگی در جامعه.
مهد کوک «تی یر لانتوئن» در محله چندفرهنگی و چندملیتی “خنت” هر روز درهای خود را به روی 42 کودک و طفل دوماهه تا سه ساله باز می کند. این مهد کودک امسال در بین 14 پروژه در اتحادیه اروپا، برنده ی جایزه موسوم به “ایونز” برای آموزش آشتی و صلح شده است. دلیل دریافت این جایزه هم ترویج نگاه مثبتی نسبت به تنوع فرهنگی است که در این مهدکودک به آن اهمیت داده می شود.
یکی از مربیان این مهدکودک می گوید: «وقتی عید قربان یا ماه رمضان می رسد برای بچه های دیگر به روش خودمان توضیح می دهیم که این مراسم به چه دلیل برگزار می شود. تابلویی مخصوص پدرومادرها هست که خودش عامل دیگری برای ترویج تنوع فرهنگی است و به بچه ها نشان می دهد که اسم هر بچه چیست و پدرومادرش که هستند.»
پدرومادرها در هر موقع روز می توانند به کودکانشان سر بزنند و این نکته ای است که این مهد کودک را متفاوت می کند. والدین در کارها و تصمیماتی که گرفته می شود، نقشی فعال دارند.بسیاری از آنها وقتی برای بردن کودکانشان می آیند مدتی را درمهد کودک سر می کنند ودر بازی های گروهی و کارگاه ها هم شرکت می کنند.
کاترین راینارت مدیر این مهد کودک می گوید که بسیار مهم است که کودکان تفاوت های بین خودشان و همین طور تفاوت بین خانواده ها را ببینند، مثلا خانواده هایی را ببینند که دو پدر یا دو مادر دارد یا مادری سیاه پوست و پدری سفید پوست دارد. کودکانی که از سنین اولیه این چیزها را ببینند در آینده خواهند توانست فرهنگ های دیگر را خواهند پذیرفت.»
وی می افزاید: «به این ترتیب زندگی و کار در کنار فرهنگ های مختلف امکان پذیر می شود و آمادگی برای پذیرش این فرهنگ ها زیاد می شود. در این مهد کودک همه حس می کنند که دیگران از حضورشان خوشحالند و خودشان همه خوشحالند. برخوردها سازنده است و وقتی بتوان این جمع کوچک را ساخت باید بتوان آن را در سطحی گسترده تر هم پیاده کرد. این جمع کوچک بسیار مهم است.»
توماس بائوم، مدیر موسسه “صلح فِلمیش” در بروکسل و رئیس هیئت داوران جایزه ایونز برای آموزش صلح و آشتی می گوید: «موضوع فقط این نیست که کودکانی که تازه راه رفتن را یاد گرفته اند، بیاموزند با هم کنار بیانند. ایده این است که فضایی به وجود آمده است که کودک به آن احساس تعلق کند و خود را جزو آن ببیند. فکر می کنم نقطه قوت این پروژه منحصر به فرد که در محله با مشکلات فرهنگی خاص خودش اجرا می شود، همین است. د راین طرح پدرومادرها هم نقش فعالی در خلق این فضا دارند.»
در مهد کودک “تی یرلانتوئن” اختلاف های فرهنگی پنهان نمی شود، در عوض کودک از سنین پایین تفاوتها را می بیند و می آموزد که همواره راهی پذیرفتنی و سازنده برای حل اختلافهای فرهنگی وجود دارد.
منبع دریافت این مطلب : یورو نیوز
نابینایان می توانند رقصنده حرفه ای باله شوند
برای کسی که نابینا یا کم بیناست، باله رقصیدن بسیار دشوار و رقصنده حرفه ای باله شدن، غیرممکن به نظر می رسد. اما برنامه آموزشی یک گروه رقص در برزیل نشان داده که این فرض اشتباه است. مبتکر این طرح فرناندا بیانکینی است.
بیانکینی رقصنده و فیزیوتراپ است و از 20 سال پیش به نابینایان رقص باله یاد می دهد. 120 شاگرد دارد. شاگردانش بین سه تا 60 سال سن دارند. وی طی سالها متدش را گسترش داده است. با کمک روش آموزشی وی، نابینایان می توانند مثل افراد معمولی باله برقصند.
این کلاسها تعادل، حس اعتماد به نفس شاگردان را بیشتر می کند و همچنین در افزایش ادراک آنها از محیط اطرافشان نقش دارد. برخی از شاگردان بیانکینی کاملا نابینا هستند، برخی از آنها در بینایی مشکل دارند.
تلاشهای فرناندا بیانکینی تنها به آموزش محدود نمی شود. او می خواهد نگاه مردم را نسبت به کسانی که ناتوانی جسمی دارند، تغییر دهد.
وی قصد دارد با الهام از همین شعار مدارسی مشابه در برزیل و سراسر دنیا تاسیس کند
«بیت باکسینگ» برای دانش آموزان نابینا
دانش آموزان مدرسه «لاول برای نابینایان» در برانکس، شمال محله منهتن نیویورک، «بیت باکسینگ» (beatboxing) می آموزند. «بیت باکسینگ» یعنی تولید نت توسط دهان.
کلاسهای «بیت باکسینگ» درس در چارچوب برنامه موسوم به «بیت راکرز یا نوازندگان بیت» برگزار می شود. با کمک این برنامه دانش آموزان نابینا یا کسانی که دچار اختلال بینایی هستند، می توانند بهتر از صدایشان استفاده کنند
کیک درام (kick drum)، هی هت (hi hat)، و اسنِیر (Sanre) صداهای اصلی برای تولید صداهای شبیه به صدای سازهای کوبه ای با دهان هستند. اما اینک تبدیل به ابزاری جدید و موفق برای یادگیری شده اند. این برنامه پنج سال است که در این مدرسه اجرا می شود.
در حال حاضر برنامه «بیت» (B.E.A.T) مشغول آماده کردن مواد درسی گفتار درمانی بر اساس تمرین، بازی و شیوه بیان است. هدف این است که دانش آموزان بتوانند حروف را به درستی تلفظ کنند، بخوبی بیان کنند و در نهایت بتوانند بنویسند.
اولین آموزگار نابینایان در کامبوج
پالا نئانگ در کامبوج یکی از اولین آموزگاران معلولین و کسانی است که از نارسایی های جسمی رنج می برند و اغلب در حاشیه جامعه جای دارند. وی اینک پنج مدرسه مخصوص نابینایان را اداره می کند.
سازمان غیردولتی کروسار تمی تنها جایی در کامبوج است که از 21 سال پیش برنامه ای جامعی برای آموزش کودکان نابینا دارد. پالا نئانگ 54 ساله با شخصیت پر جذبه خود نیروی محرک این مرکز است.
پالال نئانگ 213 دانش آموز دارد و از زمانی که سازمان غیردولتی پیوسته 1400 دانش آموز تحصیلات خود را زیر نظر او تکمیل کرده اند.
خانم پالا ماشین تحریرهای بریل قدیمی و پرسر و صدا را دور انداخته و به جای آنها از تنها چاپگر بریل موجود در کامبوج استفاده می کند. وی با این چاپگر کتاب های درسی برای پنج مدرسه و حتی نت موسیقی هم چاپ می کند. وی معتقد است موسیقی بهترین ابزاری است که می توان با آن کودکان نابینا را از لاک خود بیرون آورد و تشویق شان کرد با دنیای بیرون ارتباط برقرار کنند.
پالا نئانگ به خاطر تلاشهایش، اخیراً یکی از نامزدهای جایزه جهانی بهترین آموزگار شده بود.
منبع دریافت این مطلب : یورو نیوز